Beschrijving
Een hellebaard is een houw- en stootwapen uit de Middeleeuwen dat bestaat uit een lange houten stok met een ijzeren punt, en daaronder, tegenover elkaar geplaatst, een bijl en een haak. Een soldaat die bewapend is met een hellebaard wordt een hellebaardier genoemd.
Naast de symbolische waarde in ceremonies en traditionele klederdracht en uniformen heeft de hellebaard recentelijk weer zijn plaats veroverd in het historisch schermen of Historische Europese Krijgskunsten
Het woord ‘hellebaard’ is afkomstig van het woord helm, wat steel betekent, en het Middelnederlandse woord ba(e)rde, wat bijl betekent. Samengevoegd betekent hellebaard dus eigenlijk ‘steelbijl’.[2]
Veel middeleeuwse wapens (bijl, zwaard, dolk) reikten niet hoog genoeg om een ernstige bedreiging voor een man te paard te vormen.
Het bekendste stokwapen is de hellebaard.
In de dertiende eeuw wordt gestreefd naar een gecombineerd houw- en stootwapen. Aanvankelijk is de strijdbijl nog in de hellebaard te herkennen. In de veertiende eeuw wordt een sterke haak aan de rugzijde geplaatst die er onder andere voor dient om ruiters van hun paard te trekken of hun wapenrustingen te doorboren.
Hierdoor werden de voetsoldaten tot geduchte en in vele gevallen zelfs superieure tegenstanders van de ruiters.
Dat de hellebaard een effectief wapen is blijkt wel uit beschrijvingen die melden dat “ros unde man diu beide” (man en paard werden beiden) doorkliefd.
De verwondingen die met dit wapen kunnen worden toegebracht zijn erg groot.
De hellebaard was een vast onderdeel van de bewapening van voetvolk tot de opkomst van de eerste vuurwapens.
Daarna bleef het bij sommige regimenten in gebruik als een archaïsch sierwapen dat bij parades nog meegedragen wordt.
Het maakt deel uit van de uitrusting van de Zwitserse Garde in Vaticaanstad.
Afmetingen : (voorlopig nog zonder steel)
Lengte: +/- 53 cm
Breedte: +/- 21 cm
gemaakt uit licht metaal.
Waarde in geval van diefstal, schade of verlies: 65€ stuk
Beoordelingen
Er zijn nog geen beoordelingen.